Kamikazepolitiek

De Kracht van Lokale politiek


Onzakelijk en onzalig beleid
Het zoeken
van een nieuwe locatie voor de hoofdbibliotheek in Katwijk is een al jarenlang
lopend proces waarbij men van de ene mislukking naar de volgende zwalkt. KiesKatwijk
ziet hierin een patroon en we zien ook een aantal gemeenschappelijke oorzaken
voor dit onzakelijke en onzalige beleid.
Zoals dat
in Katwijk wel meer voorkomt heeft men op dit dossier reeds een enorme
hoeveelheid geld, tijd en energie verbrand en is er nog steeds geen enkel
resultaat geboekt. Zie bijvoorbeeld de vorige blog over de herinrichting van
het Andreasplein. Alles wordt op één kaart gezet en daarmee wordt de
gemeenteraad vervolgens gechanteerd. Hoe moeilijk kan zoiets toch zijn of
liever gezegd hoe moeilijk kun je het jezelf maken ? Het gemeentebestuur slaagt
er telkens weer in om haar eigen drama’s en mislukkingen te orkestreren. Daarin
is men helaas behoorlijk succesvol. Qua kwaliteit van het bestuur en van de bestuurders
geeft het een wat minder positief visitekaartje af. Het lijstje van
mislukkingen is gewoon een beetje te lang om dit nog als incidenten te kunnen
afdoen.
Het gaatje van Riche
Er zijn
zoveel voorbeelden. Het gat of liever gezegd het gaatje van Riche kostte
inclusief een ruïne 3 miljoen euro. En wat moeten we er mee ? Aan de plannetjes
van Holland-Rijnland (lees: van het duo Lenferink-Wienen) betaalt Katwijk meer
dan 37 miljoen euro. Katwijkers betalen daarbij het meeste van alle inwoners van de
regio. Cijfers liegen niet. Ten opzichte van het gemiddelde ( 462 euro/inwoner)
betaalt Katwijk 133% (616 euro/inw.) aan het Regionaal Investeringsfonds. De 5
bollenstreekgemeenten betalen bijvoorbeeld slechts 77% (355 euro/inw.) van het
gemiddelde. 
We hebben hier ten minste 10 miljoen euro teveel betaalt. Aan de
meeste projecten van dat fonds heeft onze gemeente verder helemaal niks. Denk
hierbij aan de Duinpolderweg. Dus we hebben ook nog eens met de nodige
miljoenen de andere gemeenten in de regio gesubsidieerd. Dat was blijkbaar wisselgeld
om de buurgemeenten ook tot een bijdrage te verleiden. Maar de Noordelijke Randweg
om Rijnsburg ontbreekt helaas op het lijstje van projecten. Ook bij de
Rijnlandroute betalen we weer het meest en krijgen we er het minste voor terug. 
Misschien wel eens aardig om terug te zoeken welke van de huidige raadsleden
en/of partijen daarmee destijds juichend akkoord zijn gegaan.
Correctiemechanismen ontbreken
Als de
gemeenteraad straks met het bibliotheekproject opnieuw besluit om voor vele
miljoenen (de precieze kosten zijn momenteel niet in te schatten) haar hoofd,
of beter gezegd het hoofd van de belastingbetaler, in de strop te steken dan
wordt het rampen- en blunderbeleid blijkbaar gewoon voortgezet. Er zit dus blijkbaar een patroon in.
We moeten leren van de geschiedenis en daarom haal ik de oude koeien maar weer
eens uit de sloot. Er is namelijk niets veranderd en er is niets geleerd. In de
vorige blogs hebben we uit de doeken gedaan dat dit veroorzaakt wordt doordat
er in de gemeentelijk apparaat van Katwijk onvoldoende correctiemechanismen zijn die dergelijke
kamikazevoorstellen in een vroegtijdig stadium kunnen elimineren.
De weg van de minste weerstand
Het komt
dus uitsluitend op de gemeenteraad aan om gekkigheid tegen te houden. En dat is
moeilijk want de coalitiepartijen hebben de meerderheid. Zij zullen uitsluitend
in actie komen als ze vrezen dat de kiezer ze gaat afstraffen. Dat is bijvoorbeeld
destijds bij het biebplan voor het Andreasplein gebeurt. Maar als de
coalitiepartijen denken dat ze er mee wegkomen dan kiezen ze voor de weg van de
minste weerstand. En dat betekent de politieke vrienden in het college van B&W
volgen en niets in de weg leggen. Er is dus geen dualisme in Katwijk. De SGP kraait dan dat men blij en
verheugd is, het CDA zet zijn felicitatiedienst in en demonstreert met een
clichéverhaaltje een stukje emotiepolitiek, en de CU zet desgewenst een slimme
drogredenering in.
Drie mensen maken in Katwijk de dienst uit
Die situatie
betekent dat het van eminent belang is wat er in het college van B&W wordt
besloten. Gek genoeg is het in onze democratie volslagen onbekend wat er in zo’n
college allemaal omgaat, hoe er wordt gestemd, en wie welke collega een loer
draait. Maar ook daar draait het natuurlijk uiteindelijk om meerderheden. Drie
mensen kunnen dus volledig de dienst uitmaken in Katwijk. De manier waarop een
burgemeester vervolgens zijn of haar rol invult is cruciaal. Laat ik u deelgenoot
maken van mijn observatie terzake. 
Stroopsoldaat
Meelopers
Er zitten en
zaten in het college altijd tenminste twee mensen die autoriteitsgevoelig c.q.
meegaand zijn en die niet tot het gaatje zullen gaan, bijvoorbeeld omdat ze de
persoonlijke relaties leuk willen houden. Bovendien is er ook nog zoiets als “voor
wat hoort wat”. Of het principe “leven en laten leven”, met andere woorden als
jij mij mijn projectje gunt dan zeur ik niet over dat van jou. Laten we zeggen
dat er altijd twee mensen in het college makkelijk te overtuigen waren en/of
zijn.
Kosten geen bezwaar
We hadden
een burgemeester die wel tot het gaatje ging bij het realiseren van zijn
persoonlijke politieke ambities. Die persoonlijke ambities waren uiteraard
plannetjes die een maatschappelijk doel dienden. Overigens wel een doel met een
maatschappelijk nut zoals dat door hem persoonlijk werd geïnterpreteerd. In die
visie is 10 miljoen teveel betalen geen probleem zolang het de genoemde
ambities (voor Katwijk) maar dichterbij brengt. En ja, het is natuurlijk ook
leuk voor je CV en voor je ego als je wat voor elkaar krijgt en “het verschil
kan maken”.
Kamikazepolitiek
Dat is dus
de achtergrond van al die projecten waarop de gemeente Katwijk leegloopt. Ambitie,
of noem het koopziekte, die niet gestuit wordt door gezond verstand omdat er
geen of onvoldoende correctiemechanismen en tegenmacht zijn. Daarom ligt er nu
een voorstel om de bibliotheek in de Noordzeepassage te vestigen. Ondanks het
feit dat niet bekend is wat het uiteindelijke miljoenenbedrag zal zijn dat het
moet gaan kosten. En ondanks dat nu al tal van gevaarlijke risico’s zijn gesignaleerd
en zich nog tal van onzichtbare valkuilen en gevaarlijke beren verder weg op
het traject zullen aandienen. Dat is kamikazepolitiek.
ROC Leiden
Laten we
proberen iets te leren van wat elders fout gegaan is. Bestuurders van ROC
Leiden waren in de ban geraakt van een ambitieus onroerend goed project. Men
kreeg wat centjes van oude gebouwen waarop leuke projecten zouden kunnen worden
ontwikkeld. Met die centjes ging men vervolgens ondernemertje spelen. De
ambities en het onroerend goed werden beide torenhoog. Men ging het verschil
maken. Er was geen sprake van tegenmacht of correctiemechanismen. Twee of drie
mensen konden het allemaal doordrukken.
Er was onvoldoende aandacht voor de
kerntaak van de instelling, in dit geval onderwijs. Onderweg ging vervolgens het
nodige mis. Amateurisme vierde hoogtij. Het gebouw was bijvoorbeeld volkomen
ongeschikt voor de functie die het moest vervullen. Vervolgens trad de
neerwaartse spiraal op. Er bleef onvoldoende geld over voor het onderwijs, de
tent liep leeg, de torenhoge lasten waren niet meer te dragen. De
belastingbetaler moest weer bijspringen. Deze maand worden de verantwoordelijke
bestuurders voor de rechter gedaagd.
Gaan we het schip in met z’n allen ?
We kunnen
ook het iconische s.s. Rotterdam nog noemen. Voor meer dan 250 miljoen aan verspijkerd en voor een
paar miljoen later weer verkocht. Ziet u de overeenkomsten met de Noordzeepassage ?
Steekt de gemeenteraad in meerderheid straks zijn nek in de strop en gaan we daarna
met z’n allen het schip in ?
Jaap Haasnoot
Anna Marie van der Plas
Jacco van Duijn

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com